hij weet niet wat hij zal
mensen schuilen in huizen
met dubbele muren en dubbele gordijnen
denken dat het licht bloot legt
waarmee ze zijn besmet
toen linnen nog licht en lichtheid
puurde uit wind en zon
te bleken lag op een matras van gras
tijd een stille bondgenoot was
ceremonie van het laken
strak gespannen en opgevouwen
vol samenzwering geborgen
in laden geurend naar lavendel
als de wind licht heeft geblazen
en koelheid op het kale bed
gaat de kast open, het laken bolt
op het ritme van snelle vingers
landt in één sacrale tel centraal op het bed
randen razendsnel ingesnoerd
in een tweede en derde beweging van luchtmuziek
spant het bovenlaken, kroont de zomerdeken
hij kijkt gespannen naar
het orkest van vrouwenvingers
smelt bij het vooruitzicht van de schelp
_______________________________
pikzwart, diepzwart, inktzwart, gitzwart
alsof zwart niet zwart genoeg kan zijn
dichters dragen veelal zwart
ze wikkelen zich in de donkerste somberte
schrijven die vervolgens van zich af
dat lukt vaak niet, het blad blijft wit
waardoor alles geheel zwart kleurt
in de duistere ogen van de dichter
de inkt is zwart, heel soms paars
de vrolijke variant van zwart
met een opzichtig religieuze rand
feestelijker lukt de dichter niet
hij houdt het meest van winter
de harde variant, ijs en sneeuw
pas als het vriest, ontdooit hij
bij het ontregelende wit buiten en op het blad
hij wil als eerste een spoor trekken
haast zich op smalle paadjes de velden in
of zit vastgespijkerd op de stoel
tot iets zwarts op papier staat
de datum het enige wat altijd lukt